Pioglitazone for Diabetes Prevention in Impaired Glucose Tolerance.
Ralph A. DeFronzo et al for the ACT NOW Study
N Engl J Med 2011;364:1104-15.
Yπεύθυνη επιλογής και προώθησης: Αναστασία Θανοπούλου
Η διαταραγμένη ανοχή στη γλυκόζη, εκτός από τον κίνδυνο μετάπτωσης σε σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, συσχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών νοσημάτων.
Συνεπώς είναι ιδιαίτερα σημαντική κάθε προσπάθεια πρόληψης ή καθυστέρησης εμφάνισης της νόσου. Η παρούσα μελέτη είναι τυχαιοποιημένη, διπλά τυφλή, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο και έχει σκοπό να εξετάσει το κατά πόσον η πιογλιταζόνη μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2 σε ενήλικα άτομα με διαταραγμένη ανοχή στη γλυκόζη. Τυχαιοποιήθηκαν 602 ασθενείς. Η διάμεση περίοδος παρακολούθησης ήταν 2,4 έτη. Η γλυκόζη νηστείας μετριόταν τέσσερεις φορές το χρόνο και κάθε χρόνο γινόταν από του στόματος δοκιμασία ανοχής στη γλυκόζη. Η μετάπτωση σε διαβήτη επιβεβαιωνόταν με βάση επανάληψη των διαγνωστικών ευρημάτων. Η ετήσια επίπτωση διαβήτη τύπου 2 ήταν 2,1% στην ομάδα της πιογλιταζόνης και 7,6% στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου. Ο σχετικός κίνδυνος μετάπτωσης σε διαβήτη στην ομάδα της πιογλιταζόνης ήταν 0,28 (95% confidence interval, 0,16 έως 0,49, P<0,001). Υποστροφή σε φυσιολογική ανοχή στη γλυκόζη παρατηρήθηκε στο 48% των ασθενών στην ομάδα της πιογλιταζόνης και στο 28% των ασθενών στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου (P<0,001). Η αγωγή με πιογλιταζόνη σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο σχετιζόταν με σημαντικά μειωμένα επίπεδα γλυκόζης νηστείας (11.7 mg/dL vs. 8.1 mg/dL, P<0,001), γλυκόζης διώρου κατά την OGTT (μείωση 30,5 mg/dL vs. 15.6 mg/dL, P<0,001), και HbA1c (μείωση κατά 0.04% vs. αύξησης κατά 0.20%, P<0,001). Η αγωγή με πιογλιταζόνη σχετιζόταν με μείωση της διαστολικής αρτηριακής πίεσης (κατά 2 mm Hg vs. 0 mm Hg, P = 0,03), με μείωση του ρυθμού πάχυνσης του έσω-μέσου χιτώνα (31,5%, P = 0,047) και με μεγαλύτερη αύξηση στα επίπεδα της HDL (κατά 7,35 mg/dL vs. 4,5 mg/dL, P = 0,008). Η αύξηση του βάρους ήταν μεγαλύτερη με την πιογλιταζόνη σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο (3,9 kg vs. 0,77 kg, P<0,001), όπωςήταν και η εμφάνιση του οιδήματος (12,9% vs. 6,4%, P = 0,007). Οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η πιογλιταζόνη μείωσε τον κίνδυνο μετάπτωσης της διαταραγμένης ανοχής στη γλυκόζη σε διαβήτη τύπου 2 κατά 72% αλλά σχετίστηκε με σημαντική αύξηση βάρους και οίδημα.