Επιμέλεια: Ελένη Μάνθου
Sangmo Hong, Kyungdo Han, Kyung-Soo Kim, Cheol-Young Park
Cardiovascular Diabetology (2025) 24:288
https://doi.org/10.1186/s12933-025-02846-x
Οι αναστολείς του συστήματος ρενίνης–αγγειοτενσίνης–αλδοστερόνης (RAS) και οι αναστολείς του συμμεταφορέα νατρίου–γλυκόζης 2 (SGLT2) αποτελούν βασικές θεραπείες για τη διαβητική νεφροπάθεια. Παρά τη μελετημένη δράση τους, οι ανεξάρτητες και συνδυασμένες επιδράσεις τους στην τελικού σταδίου νεφρική νόσο (ESKD) και στη θνησιμότητα παραμένουν ασαφείς. Η παρούσα μελέτη αξιολογεί την επίδρασή τους, είτε μεμονωμένα είτε σε συνδυασμό, σε ασθενείς με διαβήτη και υπέρταση, όσον αφορά την εμφάνιση ESKD και τη συνολική θνησιμότητα.
Η ανάλυση βασίστηκε σε δεδομένα εθνικής κοόρτης από τη βάση υγείας της Κορέας, περιλαμβάνοντας 261.783 άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και υπέρταση κατά την περίοδο 2015–2017. Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες: (1) χωρίς RAS ή SGLT2 αναστολείς, (2) SGLT2 αναστολείς μόνο, (3) RAS αναστολείς μόνο και (4) συνδυαστική θεραπεία. Χρησιμοποιήθηκαν μοντέλα Cox για την εκτίμηση των αναλογικών κινδύνων (HR) για ESKD, θνησιμότητα και τον συνδυασμένο δείκτη αυτών.
Σε μέσο διάστημα 5,38 ετών, 2.674 άτομα (1,02%) ανέπτυξαν ESKD και 20.866 (7,97%) απεβίωσαν. Η συνδυαστική θεραπεία παρουσίασε τη μεγαλύτερη μείωση κινδύνου για τον συνδυασμένο δείκτη [HR 0,68, 95% ΔΕ 0,56–0,82] και τη θνησιμότητα (HR 0,68, 95% ΔΕ 0,56–0,83). Οι SGLT2 αναστολείς μείωσαν επίσης τον συνδυασμένο δείκτη (HR 0,71, 95% ΔΕ 0,61–0,84) και τη θνησιμότητα (HR 0,68, 95% ΔΕ 0,57–0,81). Οι RAS αναστολείς παρουσίασαν μέτριες επιδράσεις στον συνδυασμένο δείκτη (HR 0,96, 95% ΔΕ 0,93–0,98) και στη θνησιμότητα (HR 0,94, 95% ΔΕ 0,91–0,97). Αξιοσημείωτο είναι ότι μόνο η συνδυαστική θεραπεία σχετίστηκε με χαμηλότερο κίνδυνο ESKD (HR 0,63, 95% ΔΕ 0,37–1,07), χωρίς όμως στατιστική σημαντικότητα. Οι SGLT2 αναστολείς συνέβαλαν σταθερά στη μείωση ESKD και θνησιμότητας, ενώ οι RAS αναστολείς ήταν ωφέλιμοι κυρίως σε χρήστες που δε λάμβαναν SGLT2 αναστολείς.
Συμπερασματικά, η συνδυαστική θεραπεία φαίνεται να παρέχει το μεγαλύτερο όφελος σε έκπτωση νεφρικής λειτουργίας και επιβίωση σε ασθενείς με ΣΔ και υπέρταση. Οι SGLT2 αναστολείς μεμονωμένα μείωσαν σημαντικά τη θνησιμότητα, ενώ οι RAS αναστολείς αντίστοιχα είχαν μέτρια επίδραση.