Επιμέλεια: Ελένη Μάνθου
Thomas W. Martens, Jennal Johnson, Michelle L. Katz, Michael B. Davidson, Karen Schneck, Jie Xue, Xinyue Chang, Eyal Dassau
Diabetes & Metabolic Syndrome: Clinical Research & Reviews 19 (2025) 103266
https://doi.org/10.1016/j.dsx.2025.103266
Η συνεχής παρακολούθηση γλυκόζης (CGM) μπορεί να συμπληρώσει ή ενδεχομένως να αντικαταστήσει τη μέτρηση γλυκόζης νηστείας (FBG) για τη ρύθμιση της δόσης βασικής ινσουλίνης σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 (T2D). Η παρούσα αναδρομική ανάλυση συνέκρινε τη ρύθμιση δόσης με βάση την CGM έναντι της FBG, χρησιμοποιώντας 7.354 ζεύγη δεδομένων FBG και τυφλής CGM από κλινική μελέτη σε 68 άτομα με T2D.
Βάσει φαρμακοκινητικών/φαρμακοδυναμικών προσομοιώσεων, η διάμεση τιμή των τριών χαμηλότερων τιμών CGM κατά τη διάρκεια μιας ώρας προ του χρονικού σημείου μέτρησης FBG (πρωινό ναδίρ) επιλέχθηκε ως βάση για τη ρύθμιση δόσης. Οι δόσεις βασικής ινσουλίνης καθορίστηκαν με τρεις αλγορίθμους (Canadian INSIGHT, Treat2Target, AT.LANTUS). Υπολογίστηκαν οι διαφορές απόλυτης/σχετικής προσαρμογής δόσης, οι μέσες απόλυτες σχετικές διαφορές και τα σφάλματα σχετικής δόσης μεταξύ των δόσεων με βάση την CGM και την FBG.
Το πρωινό ναδίρ ήταν ουσιαστικά ισοδύναμο με την FBG για τη ρύθμιση της βασικής ινσουλίνης σε όλους τους αλγορίθμους. Υπήρχε >90% πιθανότητα η απόλυτη διαφορά προσαρμογής δόσης να βρίσκεται εντός αποδεκτού εύρους. Οι μέσες απόλυτες σχετικές διαφορές ήταν γενικά χαμηλές, αν και υψηλότερες για τον αλγόριθμο Treat2Target. Τα σφάλματα σχετικής δόσης κυμαίνονταν κυρίως μεταξύ −10% και 10%, υποδεικνύοντας υψηλή συμφωνία μεταξύ των δόσεων CGM- και FBG-βασισμένων και χαμηλό κλινικό κίνδυνο.
Συμπερασματικά, η μελέτη αυτή δείχνει ότι το πρωινό ναδίρ μπορεί δυνητικά να χρησιμοποιηθεί ως υποκατάστατο της FBG για τη ρύθμιση βασικής ινσουλίνης σε ασθενείς με T2D.