Αρχή / Βιβλιογραφική Ενημέρωση / Οι HLA γονότυποι που συνδυάζονται με μικρό κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 1 σχετίζονται με μικρότερη καταστροφή των παγκρεατικών β-κυττάρων 12 μήνες μετά τη διάγνωση του διαβήτη τύπου 1.

Οι HLA γονότυποι που συνδυάζονται με μικρό κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 1 σχετίζονται με μικρότερη καταστροφή των παγκρεατικών β-κυττάρων 12 μήνες μετά τη διάγνωση του διαβήτη τύπου 1.

Low-risk HLA genotype in Type 1 diabetes is associated with less destruction of pancreatic B-cells 12 months after diagnosis

Spoletini M, Petrone A, Zampetti S, Capizzi M, Zavarella S, Osborn J, Foffi C, Tuccinardi D, Pozzilli P, Buzzetti R.

Diabetic Medicine 24: 1487-1490, 2007
 
Yπεύθυνη επιλογής και προώθησης των ανωτέρω κειμένων: Αναστασία Θανοπούλου

Ο ρόλος των HLA αντιγόνων στην προδιάθεση ανάπτυξης διαβήτη τύπου 1 (T1DM) είναι πολύ γνωστός. Παρόλα αυτά, δεν γνωρίζουμε κατά πόσον ο βαθμός της καταστροφής των β-κυττάρων εξαρτάται από τον διαφορετικό κίνδυνο-προδιάθεση που σχετίζεται με τα διάφορα HLA αντιγόνα. Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να αναλύσει την επίδραση των γονιδίων DRB1* and DQB1* επί του ρυθμού της καταστροφής των παγκρεατικών β-κυττάρων, σε μία προοπτικά μελετημένη σειρά 120 διαδοχικά εμφανιζόμενων νεοδιαγνωσμένων ασθενών με T1DM στους πρώτους 12 μήνες μετά τη διάγνωση. Οι ασθενείς τυποποιήθηκαν για τους επίτοπους HLA-DRB1* και DQB1*. Προσδιορίστηκαν το C-πεπτίδιο, οι ανάγκες σε ινσουλίνη και η HbA1c κατά τη διάγνωση και κάθε 3 μήνες επί 12 μήνες. Αναλύθηκε η διακύμανση των επιπέδων του C-πεπτιδίου ως τεκμήριο της απώλειας β-κυττάρων κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης. Αποτελέσματα: Τα επίπεδα νηστείας του C-πεπτιδίου στους ασθενείς με T1DM με μικρό, βάσει των HLA, γενετικό κίνδυνο για εμφάνιση της νόσου (δηλαδή στους ασθενείς που παρότι είχαν, βάσει των HLA, μικρό κίνδυνο εμφάνισης T1DM, εμφάνισαν τη νόσο) ήταν σημαντικά υψηλότερα συγκριτικά με αυτά των ασθενών με μέτριο ή υψηλό, βάσει των HLA, γενετικό κίνδυνο. Αυτό παρατηρείτο από την διάγνωση μέχρι και την ολοκλήρωση της παρακολούθησης των 12 μηνών (P = 0,007 και P = 0,0002, αντίστοιχα). Παρόλα αυτά, οι μεταβολές των επιπέδων του C-πεπτιδίου κατά τη διάρκεια της περιόδου των 12 μηνών δεν διέφεραν σημαντικά μεταξύ των ασθενών με T1DM με διαφορετικό βάσει των HLA, γενετικό κίνδυνο. Ο χαμηλού κινδύνου HLA γονότυπος στον T1DM σχετιζόταν με μικρότερη καταστροφή των παγκρεατικών β-κυττάρων μέχρι 12 μήνες μετά τη διάγνωση. Τα αποτελέσματα αυτά μπορεί να είναι χρήσιμα όταν σχεδιάζονται μελέτες για θεραπείες που σκοπό έχουν την πρόληψη της έκπτωσης των β-κυττάρων σε νεοδιαγνωσμένο T1DM.

Σχόλιο μεταφραστή: Φαίνεται ότι ο χαμηλού κινδύνου HLA γονότυπος ασκεί «ευνοϊκή επίδραση» ακόμα και αν εμφανιστεί ο ΣΔΤ1.

Top