Authors: Yogish C Kudva, Dan Raghinaru, John W Lum, Timothy E Graham, David Liljenquist, Elias K Spanakis, Francisco J Pasquel, Andrew Ahmann, David T Ahn, Grazia Aleppo, Thomas Blevins, Davida Kruger, Sue A Brown, Carol J Levy, Ruth S Weinstock, Devin W Steenkamp, Tamara Spaic, Irl B Hirsch, Frances Broyles, Michael R Rickels, Michael A Tsoukas, Philip Raskin, Betul Hatipoglu, Donna Desjardins, Adrienne N Terry, Lakshmi G Singh, Georgia M Davis, Caleb Schmid, Jelena Kravarusic, Kasey Coyne, Luis Casaubon, Valerie Espinosa, Jaye K Jones, Kathleen Estrada, Samina Afreen, Camilla Levister, Grenye O’Malley, Selina L Liu, Sheryl Marks, Amy J Peleckis, Melissa-Rosina Pasqua, Vanessa Tardio, Corey Kurek, Ryan D Luker, Jade Churchill, Farbod Z Tajrishi, Ariel Dean, Brittany Dennis, Evelyn Fronczyk, Jennifer Perez, Shereen Mukhashen, Jasmeen Dhillon, Aslihan Ipek, Suzan Bzdick, Astrid Atakov Castillo, Marsha Driscoll, Xenia Averkiou, Cornelia V Dalton-Bakes, Adelyn Moore, Lin F Jordan, Amanda Lesniak, Jordan E Pinsker, Ravid Sasson-Katchalski, Tiffany Campos, Charles Spanbauer, Lauren Kanapka, Craig Kollman, Roy W Beck; 2IQP Study Group.
N Engl J Med. 2025 May 8;392(18):1801-1812. doi: 10.1056/NEJMoa2415948. Epub 2025 Mar 19.
Επιμέλεια:
Σωκράτης Κατωπόδης, Ειδικός Παθολόγος
Τα συστήματα αυτόματης χορήγησης ινσουλίνης (AID) έχουν δείξει οφέλη για ασθενείς με διαβήτη τύπου 1, αλλά απαιτούνται δεδομένα από τυχαιοποιημένες, ελεγχόμενες μελέτες σχετικά με τον ρόλο τους στη διαχείριση του ινσουλινοθεραπευόμενου διαβήτη τύπου 2.
ΜΕΘΟΔΟΙ
Σε αυτήν την πολυκεντρική μελέτη διάρκειας 13 εβδομάδων, τυχαιοποιήθηκαν ενήλικες με διαβήτη τύπου 2 που λαμβάνουν ινσουλίνη σε αναλογία 2:1 ώστε να λάβουν AID ή να συνεχίσουν τη μέθοδο χορήγησης ινσουλίνης που χρησιμοποιούσαν πριν τη μελέτη (ομάδα ελέγχου). Και οι δύο ομάδες χρησιμοποίησαν συνεχή καταγραφή γλυκόζης (CGM). Το κύριο καταληκτικό σημείο ήταν η τιμή της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c) τη 13η εβδομάδα.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Συνολικά 319 ασθενείς υποβλήθηκαν σε τυχαιοποίηση. Στην ομάδα AID, τα επίπεδα της HbA1c μειώθηκαν κατά 0,9 ποσοστιαίες μονάδες (από 8,2±1,4% στην αρχή σε 7,3±0,9% στη 13η εβδομάδα), ενώ στην ομάδα ελέγχου μειώθηκαν κατά 0,3 ποσοστιαίες μονάδες (από 8,1±1,2% σε 7,7±1,1%) (μέση προσαρμοσμένη διαφορά, −0,6 ποσοστιαίες μονάδες· 95% διάστημα αξιοπιστίας [CI], −0,8 έως −0,4 ; P<0,001).
Το μέσο ποσοστό χρόνου που οι ασθενείς βρέθηκαν εντός του γλυκαιμικού στόχου (70–180 mg/dL) αυξήθηκε από 48±24% σε 64±16% στην ομάδα AID και από 51±21% σε 52±21% στην ομάδα ελέγχου (μέση διαφορά, 14 ποσοστιαίες μονάδες; 95% CI, 11 έως 17; P<0,001). Όλα τα υπόλοιπα, ελεγμένα με πολλαπλές συγκρίσεις, αποτελέσματα CGM που αντικατοπτρίζουν την υπεργλυκαιμία ήταν σημαντικά καλύτερα στην ομάδα AID σε σχέση με την ομάδα ελέγχου. Η συχνότητα της μετρούμενης με CGM υπογλυκαιμίας ήταν χαμηλή και στις δύο ομάδες. Ένα επεισόδιο σοβαρής υπογλυκαιμίας συνέβη σε έναν ασθενή της ομάδας AID.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Σε αυτήν την τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη μελέτη διάρκειας 13 εβδομάδων σε ενήλικες με διαβήτη τύπου 2 που λαμβάνουν ινσουλίνη, η χρήση AID συνδέθηκε με μεγαλύτερη μείωση των επιπέδων HbA1c σε σχέση με τη χρήση μόνο CGM.
(Funded by: Tandem Diabetes Care; 2IQP ClinicalTrials.gov number, NCT05785832)