Lancet 2008; 371: 1753–60
Yπεύθυνη επιλογής και προώθησης: Αναστασία Θανοπούλου
Στην εισαγωγή οι συγγραφείς αναφέρουν ότι η πρώιμη έναρξη εντατικοποιημένης ινσουλινοθεραπείας σε ασθενείς με νεοδιαγνωσθέντα σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 μπορεί να βελτιώσει τη λειτουργικότητα των β-κυττάρων και να έχει ως αποτέλεσμα την παρατεταμένη γλυκαιμική ύφεση.
Κατέστρωσαν λοιπόν, μία πολυκεντρική τυχαιοποιημένη μελέτη, για να συγκρίνουν τα αποτελέσματα της παροδικής εντατικοποιημένης ινσουλινοθεραπείας (συνεχής υποδόρια έγχυση ινσουλίνης, continuous subcutaneous insulin infusion [CSII] ή πολλαπλές ημερήσιες ενέσεις ινσουλίνης, multiple daily insulin injections [MDI]) έναντι της χορήγησης από του στόματος αντιδιαβητικών δισκίων, επί της λειτουργικότητας των β-κυττάρων και επί του ρυθμού ύφεσης του διαβήτη.
Μελετήθηκαν 382 ασθενείς, 25–70 ετών, οι οποίοι στρατολογήθηκαν από 9 κέντρα στην Κίνα μεταξύ Σεπτεμβρίου 2004 και Οκτωβρίου 2006. Οι ασθενείς με γλυκόζη νηστείας (fasting plasma glucose, FBG) μεταξύ 7·0–16·7 mmol/L (δηλαδή 126 και 300 mg%), τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν ινσουλίνη (CSII ή MDI) ή από του στόματος αντιδιαβητικά δισκία για επίτευξη αρχικής ταχείας διόρθωσης της υπεργλυκαιμίας. Η αγωγή διεκόπη μετά επίτευξη και διατήρηση ευγλυκαιμίας επί δύο εβδομάδες και οι ασθενείς ετέθησαν σε αγωγή με δίαιτα και άσκηση και παρακολούθηση. Πραγματοποιήθηκαν ενδοφλέβιες δοκιμασίες ανοχής στη γλυκόζη και μετρήθηκαν η γλυκόζη, η ινσουλίνη και η προινσουλίνη πριν και μετά τη διακοπή της φαρμακολογικής θεραπείας και μετά 1-έτος παρακολούθησης. Το πρωτογενές καταληκτικό σημείο ήταν ο χρόνος και ο ρυθμός επίτευξης γλυκαιμικής ύφεσης στο 1 έτος μετά τη βραχείας διάρκειας εντατικοποιημένης ινσουλινοθεραπείας.
Αποτελέσματα: Περισσότεροι ασθενείς που ανήκαν σε ομάδα ινσουλινοθεραπείας πέτυχαν τον στόχο για το γλυκαιμικό έλεγχο (97·1% [133 από τους 137] στην ομάδα CSII και 95·2% [118 από τους 124] στην ομάδα MDI), σε λιγότερο χρόνο (4·0 ημέρες [SD 2·5] στην ομάδα CSII και 5·6 ημέρες [SD 3·8] στην ομάδα MDI) συγκρινόμενοι με τους ασθενείς που λάμβαναν από του στόματος αντιδιαβητικά δισκία (83·5% [101 από τους 121] και 9·3 ημέρες [SD 5·3]). Ο ρυθμός υποστροφής μετά 1 χρόνο ήταν σημαντικά υψηλότερος στις ομάδες που λάμβαναν ινσουλίνη (51·1% στην ομάδα CSII και 44·9% στην ομάδα MDI) συγκριτικά με την ομάδα που λάμβανε από του στόματος αντιδιαβητικά δισκία (26·7%; p=0.0012). Η λειτουργικότητα των β-κυττάρων εκπεφρασμένη με την εξίσωση HOMA B και η οξεία έκκριση της ινσουλίνης βελτιώθηκαν σημαντικά μετά την εντατικοποιημένη ινσουλινοθεραπεία. Η αύξηση στην οξεία έκκριση της ινσουλίνης διατηρήθηκε στις ομάδες που έλαβαν ινσουλίνη, ενώ μειώθηκε σημαντικά στην ομάδα των από του στόματος αντιδιαβητικών δισκίων στο 1 έτος σε όλα τα άτομα που πέτυχαν ύφεση.
Ερμηνεία των αποτελεσμάτων: Η πρώιμη ινσουλινοθεραπεία σε ασθενείς με νεοδιαγνωσθέντα διαβήτη τύπου 2 έχει ευνοϊκά αποτελέσματα στην ανάρρωση και τη διατήρηση της λειτουργικότητας των β-κυττάρων και την παρατεταμένη γλυκαιμική ύφεση σε σύγκριση με την αγωγή με από του στόματος αντιδιαβητικά δισκία.
Σχόλιο μεταφραστή: Η μελέτη αυτή αποτελεί επιστημονική τεκμηρίωση της πρακτικής πρώιμης χορήγησης ινσουλινοθεραπείας που γινόταν, ούτως ή άλλως, εμπειρικά με καλά αποτελέσματα.