Non-diabetic hyperglycaemia and cardiovascular risk: moving beyond categorisation to individual interpretation of absolute risk.
P. Chamnan, R. K. Simmons, R. Jackson, K. T. Khaw, N. J. Wareham and S. J. Griffin.
Diabetologia, DOI: 10.1007/s00125-010-1914-6
Yπεύθυνη επιλογής και προώθησης: Αναστασία Θανοπούλου
Η υπεργλυκαιμία σε μη διαβητικά επίπεδα συνήθως είτε δεν υπολογίζεται καθόλου όταν γίνεται προσπάθεια ποσοτικοποίησης του καρδιαγγειακού κινδύνου είτε εκτιμάται ως διχοτόμος (ναι ή όχι κίνδυνος) αποκομμένη από άλλους παράγοντες. Οι συγγραφείς θεωρούν ότι η υπεργλυκαιμία πρέπει να θεωρείται ως συνεχής μεταβλητή σχετικά με τον κίνδυνο που επιφέρει και ότι πρέπει πάντα να εξετάζεται στα πλαίσια όλων των άλλων παραγόντων αγγειακού κινδύνου. Σκοπός της μελέτης ήταν να εκτιμηθεί η πιθανή επίδραση της υπεργλυκαιμίας στον κίνδυνο ανάπτυξης καρδιαγγειακού νοσήματος (CVD). Υπολογίστηκε ο απόλυτος καρδιαγγειακός κίνδυνος σε ομάδες ατόμων που διαχωρίστηκαν με βάση τα διαφορετικά επίπεδα HbA1c και άλλων παραγόντων κινδύνου για CVD. Χρησιμοποιήθηκαν τα δεδομένα από 10.144 άνδρες και γυναίκες από την European Prospective Investigation of Cancer-Norfolk (EPIC) μελέτη για τον υπολογισμό του κινδύνου ανάπτυξης CVD σ’ όλα τα επίπεδα HbA1c σε ομάδες ατόμων με διαφορετικά επίπεδα των παραδοσιακών παραγόντων κινδύνου για CVD. Βρέθηκαν σημαντικές διαφορές στη συχνότητα CVD στα διάφορα επίπεδα HbA1c σε ομάδες ατόμων με διαφορετικά επίπεδα των παραδοσιακών παραγόντων κινδύνου για CVD. Η συχνότητα CVD για άτομα που δεν είχαν διαβήτη και είχαν HbA1c <5.5% αύξανε από 0,6 (95% CI 0,3–1,2) έως 29,6 (95% CI 14,8–59,1) ανά 1.000 άνθρωπο-έτη όταν οι παραδοσιακοί παράγοντες κινδύνου προσετίθεντο στην ομάδα αναφοράς, δηλαδή αυτή που είχε το μικρότερο κίνδυνο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα άτομα που δεν είχαν διαβήτη και είχαν HbA1c <5,5% και υψηλές τιμές των άλλων παραγόντων κινδύνου, είχαν σημαντικά υψηλότερη συχνότητα CVD από τα άτομα με HbA1c 6,0% – 6,4% αλλά χωρίς άλλους παράγοντες κινδύνου (29,6 [95% CI 14,8–59,1] και 2,5 [95% CI 0,4–18,1], αντίστοιχα). Η ύπαρξη διαβήτη αύξανε σημαντικά τον κίνδυνο CVD σε σχέση με την υπεργλυκαιμία σε μη διαβητικά όρια. Σύγκριση της συχνότητας CVD διαμέσου των τριτημορίων του λόγου ολικής προς HDL-χοληστερόλη ή των τριτημορίων της μέσης συστολικής αρτηριακής πίεσης σε ομάδες ατόμων με διαφορετικά επίπεδα των παραδοσιακών παραγόντων κινδύνου έδειξε παραπλήσια αποτελέσματα. Με βάση τα παραπάνω, οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι σε άτομα με υπεργλυκαιμία σε μη διαβητικά όρια, ο καρδιαγγειακός κίνδυνος εξαρτάται πολύ από την παρουσία άλλων παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου. Άρα πρέπει να δίνεται προσοχή όχι στο αν ένα άτομο έχει «προδιαβήτη», «υπέρταση» ή «δυσλιπιδαιμία», αλλά στη συνολική εκτίμηση του καρδιαγγειακού κινδύνου, που βασίζεται στο συνδυασμό των παραγόντων κινδύνου που διαθέτει.
Σχόλιο μεταφραστή: Σοφόν το σαφές. Απόδειξη του προφανούς.