Επιμέλεια
Κωνσταντίνος Μαρκάκης
Παθολόγος με εξειδίκευση στο Σακχαρώδη Διαβήτη, Επίκουρος Καθηγητής Παθολογίας, Τμήμα Ιατρικής, Σχολή Επιστημών Υγείας Πανεπιστημίου Πατρών, Παθολογική Κλινική, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών
Rajiv Agarwal, Jennifer B. Green, Hiddo J.L. Heerspink, Johannes F.E. MannJ anet B. McGill, Amy K. Mottl, Julio Rosenstock, Peter Rossing, Muthiah Vaduganathan, Meike Brinker, Robert Edfors, Na Li, Markus F. Scheerer, Charlie Scott and Masaomi Nangaku, for the CONFIDENCE Investigators
N Engl J Med. 2025 Aug 7;393(6):533-543. doi: 10.1056/NEJMoa2410659\
Εισαγωγή: Τα δεδομένα που υποστηρίζουν την ταυτόχρονη έναρξη αναστολέων του συμμεταφορέα 2 νατρίου-γλυκόζης και της φινερενόνης, ενός μη στεροειδούς ανταγωνιστή των υποδοχέων αλατοκορτικοειδών, σε άτομα με χρόνια νεφρική νόσο και διαβήτη τύπου 2 είναι περιορισμένα.
Μέθοδοι: Ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο (εκτιμώμενος ρυθμός σπειραματικής διήθησης [eGFR], 30 έως 90 ml ανά λεπτό ανά 1,73 m2 επιφάνειας σώματος), λευκωματουρία (λόγος λευκωματίνης προς κρεατινίνη ούρων 100 έως ≤5000 [με λευκωματίνη μετρούμενη σε χιλιοστόγραμμα και κρεατινίνη μετρούμενη σε γραμμάρια]) και διαβήτη τύπου 2, οι οποίοι ελάμβαναν ήδη αναστολέα του συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης, τυχαιοποιήθηκαν σε αναλογία 1:1:1 για να λάβουν φινερενόνη (με εικονικό φάρμακο αντίστοιχο με εμπαγλιφλοζίνη) σε δόση 10 ή 20 mg την ημέρα, εμπαγλιφλοζίνη σε δόση 10 mg την ημέρα (με εικονικό φάρμακο αντίστοιχο με φινερενόνη) ή συνδυασμό φινερενόνης και εμπαγλιφλοζίνης. Το πρωτεύον καταληκτικό σημείο ήταν η σχετική αλλαγή στον λογαριθμικά μετασχηματισμένο μέσο όρο του λόγου λευκωματίνης προς κρεατινίνη ούρων από την αρχική τιμή έως τις 180 ημέρες. Αξιολογήθηκε επίσης η ασφάλεια.
Αποτελέσματα: Κατά την έναρξη, η αναλογία λευκωματίνης προς κρεατινίνη ούρων ήταν παρόμοια μεταξύ των συμμετεχόντων και στις τρεις ομάδες. Η διάμεση τιμή ήταν 579 (ενδοτεταρτημοριακό εύρος, 292 έως 1092) μεταξύ εκείνων με διαθέσιμα δεδομένα (265 στην ομάδα συνδυαστικής θεραπείας, 258 στην ομάδα φινερενόνης και 261 συμμετέχοντες στην ομάδα εμπαγλιφλοζίνης). Την 180η ημέρα, η μείωση του λόγου λευκωματίνης προς κρεατινίνη ούρων με συνδυαστική θεραπεία ήταν 29% μεγαλύτερη από αυτή με τη φινερενόνη μόνο (μέσος λόγος ελαχίστων τετραγώνων της διαφοράς στην αλλαγή από την αρχική τιμή, 0,71 [διάστημα εμπιστοσύνης 95% [CI], 0,61 έως 0,82], P<0,001) και 32% μεγαλύτερη από αυτή με την εμπαγλιφλοζίνη μόνο (μέσος λόγος ελαχίστων τετραγώνων της διαφοράς στην αλλαγή από την αρχική τιμή, 0,68 [95% CI, 0,59 έως 0,79], P<0,001). Κανένας παράγοντας, μόνος του ή σε συνδυασμό, δεν οδήγησε σε απροσδόκητες ανεπιθύμητες ενέργειες. Η συμπτωματική υπόταση, η οξεία νεφρική βλάβη και η υπερκαλιαιμία που οδήγησαν σε διακοπή του φαρμάκου ήταν ασυνήθεις.
Συμπεράσματα: Μεταξύ ατόμων με χρόνια νεφρική νόσο και διαβήτη τύπου 2, η αρχική θεραπεία με φινερενόνη συν εμπαγλιφλοζίνη οδήγησε σε μεγαλύτερη μείωση του λόγου λευκωματίνης προς κρεατινίνη ούρων συγκριτικά με οποιαδήποτε από τις δύο θεραπείες μόνη της.