Αρχή / Βιβλιογραφική Ενημέρωση / Ταυτοποίηση και χαρακτηρισμός της «μεταβολικά καλοήθους» παχυσαρκίας στον άνθρωπο.

Ταυτοποίηση και χαρακτηρισμός της «μεταβολικά καλοήθους» παχυσαρκίας στον άνθρωπο.

Identification and characterization of metabolically benign obesity in humans.

Stefan N, Kantartzis K, Machann J, Schick F, Thamer C, Rittig K, Balletshofer B, Machicao F, Fritsche A, Häring HU.
Arch Intern Med 2008;168:1609-1616

Yπεύθυνη επιλογής και προώθησης: Αναστασία Θανοπούλου

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η παχυσαρκία αποτελεί παράγοντα κινδύνου εμφάνισης αντίστασης στη δράση της ινσουλίνης, σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και αθηρωμάτωσης. Η συσσώρευση λίπους στο ήπαρ και το μυϊκό ιστό ή η περίσσεια σπλαχνικού λίπους επαυξάνουν τον κίνδυνο. Αντίθετα, μπορεί να υπάρχει «μεταβολικά καλοήθης» κατανομή του λίπους, ακόμα και σε περιπτώσεις παχυσαρκίας. ΜΕΘΟΔΟΙ: Μετρήθηκε το συνολικό λίπος του σώματος, το σπλαχνικό και το υποδόριο λίπος με μαγνητική τομογραφία και η περιεκτικότητα του ήπατος και των σκελετικών μυών σε λίπος με μαγνητική φασματοσκοπία σε 314 άτομα. Η ευαισθησία στην ινσουλίνη εκτιμήθηκε με βάση τα αποτελέσματα από του στόματος δοκιμασίας ανοχής στη γλυκόζη. Τα άτομα κατανεμήθηκαν σε 4 ομάδες: φυσιολογικού σωματικού βάρους (BMI < 25.0), υπέρβαρα (BMI, 25.0-29.9), παχύσαρκα-ινσουλινοευαίσθητα (insulin sensitive, IS) (BMI >= 30.0 και να ανήκουν στο ανώτερο τεταρτημόριο ευαισθησίας στη δράση της ινσουλίνης) και παχύσαρκα-με αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης (insulin resistant, IR) (BMI >= 30.0 και να ανήκουν στα κατώτερα 3 τεταρτημόρια ευαισθησίας στη δράση της ινσουλίνης). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: το συνολικό και το σπλαχνικό λίπος ήταν υψηλότερα στις ομάδες των υπέρβαρων και των παχύσαρκων ατόμων σε σύγκριση με την ομάδα των φυσιολογικού σωματικού βάρους ατόμων (P < .05), παρόλα αυτά, δεν βρέθηκε διαφορά μεταξύ των ομάδων που απαρτίζονταν από παχύσαρκα άτομα. Αντίθετα, το έκτοπο λίπος στους σκελετικούς μύες (P < .001) και ιδίως το λίπος στο ήπαρ (4.3% +/- 0.6% έναντι 9.5% +/- 0.8%) και το πάχος του έσω-μέσου χιτώνα στην κοινή καρωτίδα (0.54 +/- 0.02 έναντι 0.59 +/- 0.01 mm) ήταν χαμηλότερα και η ευαισθησία στη δράση της ινσουλίνης ήταν υψηλότερη (17.4 +/- 0.9 έναντι 7.3 +/- 0.3 αυθαίρετες μονάδες) στην ομάδα παχυσαρκία-IS έναντι της ομάδας παχυσαρκία-IR (P < .05). Παραδόξως, η ομάδα παχυσαρκία -IS είχε σχεδόν την ίδια ευαισθησία στη δράση της ινσουλίνης και το πάχος του έσω-μέσου χιτώνα στην κοινή καρωτίδα δεν διέφερε στατιστικά σημαντικά σε σύγκριση με την ομάδα των φυσιολογικού βάρους ατόμων (18.2 +/- 0.9 αυθαίρετες μονάδες και 0.51 +/- 0.02 mm, αντίστοιχα). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η «μεταβολικά καλοήθης» παχυσαρκία, η οποία δεν συνοδεύεται από αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης και πρώιμη αθηρωμάτωση είναι υπαρκτή στους ανθρώπους. Επιπλέον, η ύπαρξη συσσωρευμένου λίπους στο ήπαρ μπορεί να είναι πιο σημαντική από το σπλαχνικό λίπος για τον καθορισμού αυτού του ευνοϊκού φαινοτύπου στην παχυσαρκία.

Σχόλιο μεταφραστή: Δεν υπάρχουν στοιχεία για πιθανή αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης μεταξύ των φυσιολογικών ατόμων. Παρόλα αυτά η μελέτη είναι σημαντική και ρίχνει φως στην κλινική παρατήρηση ότι όλοι οι παχύσαρκοι δεν συμπεριφέρονται κατά τον ίδιο τρόπο όσον αφορά τον κίνδυνο εμφάνισης σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, λοιπών προδιαθεσικών παραγόντων και τελικά αθηρωμάτωσης.a

Top